Όταν οι ενήλικοι γελούν είναι επειδή αυτό που ακούν ή βλέπουν τους φαίνεται αστείο αλλά για ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρα.
Πολύ συχνά απλώς μιμούνται το γέλιο του μπαμπά ή της μαμάς ή των άλλων παιδιών που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή κοντά τους.
Τα τρίχρονα πιτσιρίκια είναι ιδιαιτέρως επιρρεπή στην αυθόρμητη συνήθειά τους να αντιγράφουν γενικά τα μοντέλα συμπεριφοράς που βλέπουν γύρω τους.
Τα πράγματα που τα μωρά και τα πολύ μικρά παιδιά βρίσκουν πραγματικά αστεία είναι αυτά που εντυπωσιάζουν όπως τα ψάρια που φοράνε γυαλιά, το κρυφτό, οι παράξενοι ήχοι, το σκυλί σας που φταρνίζεται.
Πρακτικά οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτό που θεωρείται κανονικό και δεδομένο τους γαργαλάει τις χορδές του γέλιου.
Ως ‘’ χιούμορ’’ δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η απόσταση σε αυτό που προσδοκούμε να συμβεί και σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει, με την προϋπόθεση ότι το πραγματικό περιστατικό δεν το εκλαμβάνουμε ως κάτι στενάχωρο ή απειλητικό προς εμάς.
Βασιζόμενοι στο ιστορικό μας λοιπόν, μπορούμε να ‘’προβλέψουμε’’ την έκβαση ενός συμβάντος ή μιας συνομιλίας.
Όταν αυτή διαφέρει από την συνηθισμένη και αναμενόμενη, τότε συχνά τη βρίσκουμε ‘’αστεία’’.
Με τι άλλο μπορεί να ξεκαρδιστεί ένα μικρό παιδί;
Επιπλέον,τα τρίχρονα παιδιά διασκεδάζουν εξαιρετικά με τον ήχο των λέξεων, με το να βάζουν στη σειρά λέξεις με ομοιοκαταληξία αλλά χωρίς κανένα λογικό νόημα.
Καθώς οι προτάσεις πρέπει κανονικά να σχηματίζουν μια προβλέψιμη πρόταση, οι λέξεις που γεννιούνται από το πουθενά και τελειώνουν όλες στο ίδιο γράμμα είναι αστείες.
Καθώς η παράβαση των κανόνων γοητεύει τα παιδιά το χιούμορ της τουαλέτας είναι ιδιαιτέρως αγαπητό.
Όλα τα τετράχρονα γνωρίζουν ποιες είναι οι απαγορευμένες λέξεις ακόμη και αν δεν ξέρουν ακριβώς τι σημαίνουν και για ποιο λόγο απαγορεύονται.
Διαισθάνονται πάντως την εντύπωση που κάνουν και αυτό τους είναι αρκετό. Ευτυχώς για τους γονείς αυτή η φάση συμπεριφοράς γρήγορα εξαφανίζεται αν δεν της δώσουν ιδιαίτερη σημασία.
Τι δεν θα θεωρήσει αστείο ένα παιδί προσχολικής ηλικίας;
Όταν κάτι πάντως είναι εντελώς έξω από τα καθιερωμένα, ίσως πάψει να είναι ευχάριστο για το παιδί και να μετατραπεί σε τρομακτικό.
Αυτή είναι και η αιτία που μερικά παιδιά προσχολικής ηλικίας φοβούνται το τσίρκο. Αν ένας κλόουν εμφανιστεί από το πουθενά βαμμένος και κρυμμένος πίσω από μία φανταχτερή στολή το παιδάκι δεν είναι σίγουρο ότι είναι κάτι καλό που πρέπει να το χαρεί.
Επίσης δεν είναι σίγουρο κατά πόσον είναι μεταμφιεσμένος και όχι πραγματικό τέρας. Σε αυτή την ηλικία η γραμμή μεταξύ του αστείου και του φοβερού είναι αρκετά λεπτή.
Αν ο μπαμπάς προσποιείται ότι είναι στεναχωρημένος και κλαίει στην αρχή το μικρό θα το βρει αστείο και θα γελάσει.
Αν όμως το αστείο κρατήσει αρκετή ώρα δεν είναι απίθανο να αρχίσει να κλαίει και το ίδιο, καθώς πλέον δεν πιστεύει ότι αυτό γίνεται στα ψέματα αλλά κάτι κακό έγινε.
Από την ηλικία των πέντε ετών και μετά τέτοια επεισόδια μειώνονται πάρα πολύ καθώς το μωράκι σας δεν είναι πλέον τόσο αθώο και εύπιστο.
