Η ανάγκη μας να έχουμε κοντά μας φίλους εκδηλώνεται από πολύ μικρή ηλικία.
Τι γίνεται όμως όταν ένα παιδί, ενώ θέλει, δυσκολεύεται να ενταχθεί στην παρέα του σχολείου;
Μήπως τελικά τα σιδεράκια ή τα παραπάνω κιλά αποτελούν εμπόδια για μια φιλία;
Έχετε παρατηρήσει πως το παιδί σας δεν σας μιλά (ή μιλά σπάνια) για τους φίλους του;
Μήπως τελευταία η διάθεσή του δεν είναι πολύ καλή όταν γυρνά από το σχολείο;
Αν δεν σας περνά από το μυαλό η αιτία, επιδιώξτε να κάνετε μια κουβέντα μαζί του.
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος;
1.Επειδή σίγουρα εσείς στενοχωριέστε δυο φορές περισσότερο από το παιδί σας, όταν το βλέπετε να κλείνεται στο δωμάτιό του και να μη θέλει να μιλήσει σε κανέναν, προσπαθήστε να το προσεγγίσετε…
2.Αποφεύγοντας να λέτε «δεν πειράζει, μη στενοχωριέσαι» ή «αγνόησέ τους».
Εύκολες λύσεις τέτοιου είδους δείχνουν στο μικρό σας πως αδιαφορείτε ή δίνετε πολύ μικρή σημασία σε όσα σας εμπιστεύεται.
3.Με όρεξη για συζήτηση μαζί του.
Μέσα από την κουβέντα δίνετε στο παιδί την ευκαιρία να εκφράσει τα συναισθήματά του, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του.
Βλέποντας πως έχετε διάθεση να το ακούσετε, θα σας πει τα σχόλια που το ενόχλησαν, θα σας εκμυστηρευτεί τα παράπονά του και σίγουρα θα νιώσει πολύ καλύτερα που μοιράστηκε μαζί σας αυτό που το απασχολεί.
Μπορεί η έκφραση των συναισθημάτων να μη λύνει το πρόβλημα, ωστόσο δίνει τη δυνατότητα στο παιδί να νιώθει ασφάλεια μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον και να βεβαιώνεται πως οι γονείς του ενδιαφέρονται πραγματικά για εκείνο (επομένως μπορεί να τους εμπιστεύεται).
4.Αποφεύγοντας να χρησιμοποιείτε φράσεις όπως «είναι παλιόπαιδα» ή «είναι άδικα», στην προσπάθειά σας να νιώσει καλύτερα το παιδί. Δεν ωφελεί να τα κατηγορείτε!
Αυτό που πρέπει να σας ενδιαφέρει είναι να εστιάσετε στο τι έγινε, πώς αντέδρασε το παιδί σας, πώς ένιωσε και τι μπορεί να γίνει από δω και πέρα.
5.Ξεχνώντας την εφαρμογή δραστικών μέτρων.
Μην παίρνετε δηλαδή την κατάσταση στα χέρια σας πηγαίνοντας στο σχολείο για να μιλήσετε στα παιδιά που σχολιάζουν κάποιο χαρακτηριστικό του δικού σας παιδιού.
Είναι λάθος η τακτική πολλών γονέων να «μπαίνουν μπροστά» λύνοντας οι ίδιοι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το παιδί τους, καθώς έτσι του περνούν το μήνυμα πως δεν είναι αρκετά ικανό να το φέρει εις πέρας μόνο του.
Επιπλέον το «κακομαθαίνουν», αφού το συνηθίζουν να το βγάζουν εκείνοι από τη δύσκολη θέση και όχι να προσπαθεί το ίδιο για τον εαυτό του.
Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να βοηθάτε το παιδί να βρίσκει λύσεις για ό,τι το απασχολεί και όχι να παίρνετε πρωτοβουλίες που δεν οδηγούν πουθενά.
Έτσι το βοηθάτε να ωριμάσει και του μαθαίνετε σιγά-σιγά πως πρέπει να αντιμετωπίζει το ίδιο και πιο σοβαρά προβλήματα που ίσως συναντήσει μελλοντικά.
6.Αποφεύγοντας να παροτρύνετε το παιδί να ανταποδίδει τους χαρακτηρισμούς.
Με τη φράση, για παράδειγμα, «να τους κοροϊδέψεις και εσύ», καλείτε το παιδί να περάσει στην αντεπίθεση των αρνητικών σχολίων και ουσιαστικά να μιμηθεί τη συμπεριφορά που κατακρίνετε.
Προσέχοντας να μην πάρετε εσείς τη θέση όσων το πληγώνουν (π.χ. «αφού σε κοροϊδεύουν για τα κιλά σου, σταμάτα να τρως γλυκά»).
7.Σκεπτόμενοι τη θέση του.
Μπείτε στη θέση του παιδιού και αναρωτηθείτε πώς θα αισθανόσασταν εσείς, αν δεχόσασταν καθημερινά αρνητικά σχόλια για την εμφάνισή σας.
Τι θα θέλατε να ακούσετε από τα άτομα που αγαπάτε; Ο τρόπος αυτός σας βοηθά να κατανοήσετε περισσότερο τα συναισθήματα του μικρού σας.