Μερικές φορές το παιχνίδι της μίμησης -που τόσο πολύ τα παιδιά απολαμβάνουν- μπορεί να τα τραυματίσει σωματικά αλλά και ψυχικά.
Στο παρελθόν, όταν στην Αμερική ξεκίνησε η φρενίτιδα με τον Σούπερμαν, πολλά παιδάκια, φορώντας τη στολή του αγαπημένου τους υπερήρωα πηδούσαν από τα μπαλκόνια στο κενό νομίζοντας ότι θα καταφέρουν να πετάξουν όπως και εκείνος.
Αλλά, και όσα παιδιά δεν έκαναν το παράτολμο να πηδήξουν στο κενό, απογοητεύονταν οικτρά όταν συνειδητοποιούσαν ότι δεν μπορούν να μοιάσουν στο Σούπερμαν και να έχουν τις δυνάμεις του!
Νέοι σούπερ ήρωες ξεφυτρώνουν κάθε μέρα, μερικοί από αυτούς πιο δημοφιλείς από άλλους, κάποιοι αθώοι, άλλοι πάλι πολύ επικίνδυνοι όταν τους μιμούνται τα παιδιά.
Μιλώντας στα παιδιά σας για τους υπερήρωες
Εξηγήστε στα παιδιά σας τους κινδύνους της μίμησης του σούπερ ήρωα: το να κερδίσει την προσοχή του παιδιού του ένας γονέας είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να κάνει. Εμπλουτίστε το διάλογό σας με αγαπημένες λέξεις υπερηρώων όπως «δικαιοσύνη», «θάρρος», «πίστη», «φιλία», «αφοσίωση» και εκφράσεις όπως «ένας για όλους και όλοι για έναν» έτσι ώστε να φαίνεται ότι είστε “μέσα στα κόλπα” και μιλάτε στο επίπεδό τους. Έτσι και μιλήσετε «τη γλώσσα τους» θα σας ακούσουν με μεγάλο ενδιαφέρον.
Χρησιμοποιώντας σωστά την τηλεόραση στην ψυχαγωγία των μικρών παιδιών
Για πολλούς από εμάς, η αρχή μιας νέας τηλεοπτικής σεζόν πυροδοτεί όλες τις παλιές ανησυχίες για τις αρνητικές επιπτώσεις που πάντα μας λένε ότι έχουν τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τα παιδιά μας, ανησυχίες που συχνά κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Παν μέτρον άριστον, όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι…
Από τη μια, πολλές μελέτες συνδέουν τον αριθμό των ωρών που τα παιδιά βλέπουν τηλεόραση με την μεταγενέστερη εκδήλωση επιθετικότητας από αυτά. Οι ίδιες βέβαια μελέτες έδειξαν πως δεν έχει σημασία τι παρακολουθούν τα παιδιά, αλλά για πόση ώρα και πόσο συχνά! Το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο στο ότι το να βλέπεις βία οδηγεί στη βία, αλλά στο ότι τα παιδιά που σπαταλούν πολύ χρόνο μπροστά από την τηλεόραση, βαριεστημένα, απογοητευμένα, αποσβολωμένα, χωρίς να ασχολούνται με κοινωνικές ή αθλητικές δραστηριότητες, είναι εκείνα που είναι πιο πιθανό να έχουν προβλήματα επιθετικής συμπεριφοράς αργότερα.
Από την άλλη, σχετικές μελέτες δείχνουν ότι τα «ταλαντούχα» παιδιά βλέπουν περισσότερη τηλεόραση από εκείνα που είναι «λιγότερο ταλαντούχα» μέχρι την ηλικία των δέκα – έντεκα ετών.
Επίσης, μερικές φορές ανησυχούμε περισσότερο για τις επιπτώσεις ενός τηλεοπτικού θεάματος, όταν τα παιδιά μας είναι πιο απορροφημένα σε αυτό: απεγνωσμένα να μη χάσουν ποτέ ένα επεισόδιο, χτίζοντας φαντασιώσεις γύρω απ’ αυτό, μιμούμενοι αυτό στο παιχνίδι τους. Αλλά αυτό είναι ακριβώς το πιο πολύτιμο που αποκομίζουν.
Τότε ανταποκρίνονται στις συναισθηματικές τους ανάγκες, προκαλούν τη φαντασία τους και τους βοηθούν να μάθουν περισσότερα για τον εαυτό τους και τον κόσμο τους με το να εμπνέονται νέα είδη υποκρισίας.
Συνεπώς, πιστεύουμε ότι ορισμένα θεάματα δράσης μπορούν να είναι πιο χρήσιμα για τα παιδιά.
Παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν όλο και περισσότερο την ιδέα ότι το παιχνίδι «του πολέμου σώμα με σώμα», το να προσποιείσαι δηλαδή ότι παλεύεις, είναι μια από τις πιο υγιείς δραστηριότητες της παιδικής ηλικίας:
Καλλιεργεί την προσαρμοστικότητα, την αυτοπεποίθηση, την απολαυστική προσωπική έκφραση, ανακουφίζει από τα άγχη και την οργή, βοηθά τα παιδιά να ανακαλύψουν τις δυνάμεις τους, τα όριά τους, καθώς και τρόπους για να αυξομειώνουν την επιθετικότητά τους.
