Αποβολή: Μια άσχημη εμπειρία
Πολλές γυναίκες περιγράφουν την αποβολή ή παλίνδρομη κύηση σαν ένα μικρό θάνατο. Κάθε άνθρωπος όμως είναι μοναδικός και βιώνει με διαφορετικό τρόπο τις δυσάρεστες εμπειρίες στη ζωή του. Μήπως τελικά κάθε τέλος είναι μια αρχή;
4 Γυναίκες εξομολογούνται:
Η ιστορία της Νικόλ: Είχα τρεις αποβολές
«Είχα την πρώτη μου αποβολή τον Αύγουστο του 1996, μετά τη 12η εβδομάδα Δε στενοχωρήθηκα πολύ. Η φίλη μου είχε αποβάλει λίγους μήνες πριν, οπότε ήξερα τι είχε συμβεί.
Είχα όμως τη 2η αποβολή μου τον Ιανουάριο του 1997, κατά τη 16η εβδομάδα, μετά από μερικά υπερηχογραφήματα που έδειχναν ότι όλα ήταν καλά Μια μέρα άρχισα να χάνω αίμα
Ο γιατρός μου, μου είπε να μην ανησυχώ και μου έκλεισε ένα υπερηχογράφημα για 15 ημέρες μετά. Το μωρό όμως είχε πεθάνει δύο εβδομάδες πριν το υπερηχογράφημα.
Αυτό ήταν πιο δύσκολο να το αντιμετωπίσω γιατί ήμουν 16 εβδομάδων και αυτά τα πράγματα υποτίθεται πως είναι ασφαλή μέχρι τότε.
Είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι ονόματα, σχολεία κ.λπ. Έκανα D&C( διαστολή και απόξεση: επέμβαση για να βεβαιωθεί ο γιατρός ότι η μήτρα μου ήταν άδεια) και ανάρρωσα γρηγορότερα μετά την επέμβαση, απ’ ο, τι με το φυσιολογικό τρόπο.
Ένα μήνα αργότερα, έμεινα και πάλι έγκυος. Έκανα μια θεραπεία γονιμότητας για να βοηθήσω το μωρό να αναπτυχθεί φυσιολογικά και οι γιατροί μου έδωσαν ορμόνες μέχρι τη 16η εβδομάδα.
Έκανα ένα αγοράκι που τώρα είναι 2 χρονών και πανέξυπνο. Η εγκυμοσύνη ήταν μια πολύ ανησυχητική περίοδος για μένα και το σύζυγό μου.
Όταν ο γιος μας ήταν ενός έτους, σκεφτήκαμε να ξαναπροσπαθήσουμε. Αυτό και κάναμε λοιπόν και έξι μήνες μετά ήμουν έγκυος, αλλά από την αρχή δεν ένιωθα καλά.
Άρχισα να αποβάλλω και ήταν πραγματικά σκληρό να το αντιμετωπίσω γιατί έπρεπε να φροντίσω το γιο μας και να είμαι μαμά και παράλληλα να θρηνώ.
Ήμουν πολύ στενοχωρημένη για λίγο και στο τέλος άρχισα να παίρνω δισκία για ομοιοπαθητική που με χαλάρωναν λιγάκι.
Τώρα είμαι 13 εβδομάδων έγκυος και μέχρι τώρα όλα καλά. Οι γιατροί μου κάνουν ενέσεις, αλλά δυστυχώς ξέρω ότι δε θα μπορέσω να χαλαρώσω και να απολαύσω την εγκυμοσύνη. Θα ησυχάσω μόνο όταν δω το μωρό στην αγκαλιά μου».
Η ιστορία της Βερόνικα: Δε σταματάς ποτέ να θες πίσω αυτό το μωρό
«Έχω τέσσερα παιδιά και έχασα το πέμπτο. Η εγκυμοσύνη φαινόταν φυσιολογική εκτός απ’ το γεγονός ότι τον περισσότερο καιρό είχα ναυτίες και εμετούς. Πήγα για το καθιερωμένο μου υπερηχογράφημα τη 17η εβδομάδα να δω αυτήν τη μικρή εικόνα στην οθόνη και μου είπαν ότι το μωρό μου φαινόταν μικρό και είχε πεθάνει τη 13η εβδομάδα.
Το επόμενο πρωί, μπήκα μέσα για τοκετό, καθώς η μήτρα μου ήταν πολύ μεγάλη για να βγει το μωρό. Γέννησα μετά από έξι ώρες, αλλά δεν αναγνώριζα τίποτα απ’ όλα αυτά. Μου είπαν πέντε λεπτά αργότερα ότι είχε βγει το μωρό.
Με ρώτησαν αν ήθελα να το δω και με τη βοήθεια μιας υπέροχης μαίας, κοιτάξαμε το μωρό να κείτεται σε αποστειρωμένο χαρτί, μέσα σ’ ένα καλάθι.
Δεν έκλαψα καθόλου, απλώς θαύμασα αυτό το πλασματάκι με τα μικροσκοπικά δάχτυλα που έμοιαζε σαν να κοιμάται. Άρχισα να κλαίω δυνατά όταν μου το πήραν. Το ήθελα πάλι μέσα μου τόσο πολύ, ακόμη και νεκρό, για να το κρατήσω ζεστό.
Ακόμη και τώρα μου λείπει, δεν ξεπερνάς ποτέ αυτό το συναίσθημα, ακόμη κι αν μείνεις έγκυος 4 μήνες μετά. Για τους άλλους, το να έχεις ένα ακόμη μωρό είναι υπέροχο, αλλά είναι δύσκολο να χειριστώ το γεγονός ότι το πέμπτο μωρό μου γεννήθηκε τον επόμενο χρόνο, την ίδια μέρα με το προηγούμενο που έχασα».
Η ιστορία της Κάθριν: Ήμουν σε απόγνωση όταν απέβαλα
«Απέβαλα το 1998, κατά την 7η εβδομάδα. Δεν είχα προγραμματίσει να κάνω παιδιά και μάλιστα πίστευα πως δε θα έκανα ποτέ, εξαιτίας μιας προηγούμενης εγχείρησης. Μόνο όταν έμεινα έγκυος συνειδητοποίησα ότι ήθελα να κάνω παιδιά. Συγκλονίστηκα όταν απέβαλα και ήταν πολύ επώδυνο σωματικά.
Η χειρότερη στιγμή ήταν δύο μήνες μετά, όταν νόμιζα ότι όλα ήταν καλά αλλά ξαφνικά ένιωσα να καταρρέω. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι συνέβη γιατί η αδελφή μου που κυοφορούσε δίδυμα ήταν άρρωστη και φοβόμουν μήπως χάσει τα μωρά της. Κατέληξα να παίρνω φάρμακα για λίγους μήνες, παρότι δεν ήθελα κάτι τέτοιο.
Ήμουν παρούσα στον τοκετό της αδελφής μου και είχα ανάμεικτα συναισθήματα και για αυτό. Αν και ήμουν πολύ χαρούμενη, ξαναθυμήθηκα την αποβολή μου.
Ή άλλη φορά που κατέρρευσα ήταν στην επέτειο της αποβολής, τον Απρίλιο του 1999. Δεν ένιωσα ωστόσο ότι αυτό ήταν το κρίσιμο σημείο και άρχισα να είμαι πιο αισιόδοξη έκτοτε.
Σήμερα είμαι έγκυος και θα γεννήσω το Μάιο. Οι πρώτοι μήνες ήταν πολύ ανησυχητικοί γιατί είχα αιμορραγία. Επιπλέον, είχαν κάνει κωνική βιοψία και μου είπαν ότι διέτρεχα αυξημένο κίνδυνο αποβολής μέχρι τα μισά της εγκυμοσύνης.
Μέχρι στιγμής όμως, όλα πάνε καλά και η ανησυχία μου άξιζε τον κόπο τελικά».
Η ιστορία της Κέλι: Η τύχη θα χτυπήσει την πόρτα μου ξανά
«Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία για να ελαφρύνω το βάρος ορισμένων γυναικών. Δυστυχώς, φαίνεται πως συμβαίνει σε παρά πολλούς ανθρώπους. Νομίζω πως υπάρχει πάντα να περιμένει κανείς, ακόμη κι αν βιώνει τη 2η αποβολή του, όπως εγώ…
Ο σύζυγός μου κι εγώ παντρευτήκαμε το 2006. Ήμαστε μαζί απ’ το 2001 και δε θέλαμε να περιμένουμε πολύ για να φτιάξουμε τη δική μας οικογένεια. Η ειρωνεία είναι ότι τη μέρα που έμαθα ότι ήμουν έγκυος, είχα ήδη κλείσει ραντεβού με το γιατρό μου για να αφαιρέσω το σπιράλ μια βδομάδα αργότερα.
Έκανα ένα τετ εγκυμοσύνης στο σπίτι και πήγαμε στο γυναικολόγο μου για να μας επιβεβαιώσει ότι ήμουν έγκυος. Αφαίρεσε το σπιράλ και μας είπε να πάμε σπίτι να δούμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Εξελίχθηκε για τους επόμενους πέντε μήνες.
Αν και είχα αιμορραγία, κυοφόρησα το αγοράκι μου μέχρι την 20η εβδομάδα. Ο γιατρός μου δεν πίστευε ότι θα τα κατάφερνα, ωστόσο στον υπέρηχο της 18ης εβδομάδας πίστεψε πως όλα ήταν καλά, είχε σταματήσει μέχρι και η αιμορραγία. Τις δύο επόμενες εβδομάδες ο γιατρός ήταν στο πλευρό μου και όλα τα σημάδια έδειχναν ότι η εγκυμοσύνη ήταν μια χαρά.
Ξύπνησα ένα βράδυ κι ένιωσα τα νερά μου να σπάνε. Πήγαμε στο γυναικολόγο την επομένη για το σημαντικότατο υπέρηχο της 20ης εβδομάδας. Στον υπέρηχο, δε φαινόταν αρκετό αμνιακό υγρό γύρω απ’ το μωρό.
Ελπίζαμε ότι ήταν απλώς μια κακή μέρα για το μωρό και είδαμε έναν ειδικό που μας επιβεβαίωσε ότι η μεμβράνη είχε σπάσει, πιθανότατα λόγω αδυναμίας που προκλήθηκε απ’ την αφαίρεση του σπιράλ.
Ζήτησα καισαρική διότι δεν ήμουν έτοιμη να γεννήσω, κυρίως ξέροντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσει το μωρό.
Έκανα λοιπόν καισαρική και ευτυχώς το μωρό είχε πεθάνει πριν την επέμβαση, οπότε δεν το είδα ζωντανό. Δεν είχα κάνει ποτέ εγχείριση και τις επόμενες 4 βδομάδες δεν μπορούσα καν να κινηθώ και δεν είχα και τίποτα να δείξω που θα εξηγούσε αυτόν τον πόνο της καισαρικής!
Λίγο αργότερα, έμεινα ξανά έγκυος. Ήμαστε κι εγώ και ο σύζυγός μου κατενθουσιασμένοι που ξανασυνέβη τόσο γρήγορα (κυρίως επειδή η πρώτη φορά δεν ήταν προγραμματισμένη) και ανυπομονούσαμε να φέρουμε στον κόσμο το μωράκι μας. Είμαι ευγνώμων που έχω έναν τρυφερό σύζυγο και επιτυχημένο επαγγελματία, καθώς και οικογένεια και φίλους που είναι πάντα στο πλευρό μας.
Όσο περισσότερο μοιράζομαι με ανθρώπους αυτήν την εμπειρία μου, τόσο περισσότερες παρόμοιες ιστορίες ακούω, αλλά όλοι τους πέρασαν απ’ τη μεγάλη απώλεια στο απέραντο κέρδος. Ανυπομονώ…
Στήριξη και αγάπη σε όλους σας!
