Οι φανταστικοί φίλοι του παιδιού μου… Προσέξτε μην τους πατήσετε!
Υπάρχει ένας φίλος του παιδιού μου, που δεν τον έχω δει ποτέ, αλλά ακούω για τα κατορθώματά του, για το πόσο κάνει το γιο μου να γελάει και για το πόσο όμορφα παίζουν μαζί…
Ενίοτε, βέβαια, είναι ο ίδιος φίλος που «βγάζει το γιο μου από τη δύσκολη θέση», όταν έχει κάνει κάποια σκανταλιά ή ζημιά…
Ο γιος μου και εγώ ξεκινάμε τη μέρα μας με ένα κλασσικό πλέον τρόπο. Ξυπνάμε, σηκωνόμαστε, αφήνουμε το λιοντάρι μας (!!!) να βγει στο μπαλκόνι για να λιαστεί λιγάκι και μετά από το πρωινό μας κατευθυνόμαστε στην παιδική χαρά.
Στο δρόμο, ο μικρός μου με ρωτάει όλο απορία “θα είναι και ο Σούπερμαν στην παιδική χαρά σήμερα;”.
Φτάνοντας στις κούνιες βλέπουμε μόνο το φίλο του το Σωτήρη. Ο σούπερμαν μάλλον δεν είχε όρεξη σήμερα…
Ο Σούπερμαν και το λιοντάρι είναι οι φανταστικοί του φίλοι ή, μάλλον, φανταστικοί για εμάς, γιατί για τον ίδιο μερικές φορές μοιάζουν να είναι «πραγματικοί και υπαρκτοί».
Σε όσους από τους συγγενείς κοιτούν με υποψία ή φόβο το μπαλκόνι πριν βγουν διότι ναι μεν παιδί είναι, αλλά καμιά φορά δεν ξέρεις τι τρέλα κουβαλάει κανείς… απαντώ με το κλασσικό επιχείρημα:
“εφόσον εσύ υποψιάζεσαι ότι είναι δυνατόν να επιβιώσει ένα λιοντάρι σε μία βεράντα της Αθήνας, άρα και ο Άρης φυσιολογικά πιστεύει ότι υπάρχει!”.
Η χρησιμότητα της παρουσίας ενός φανταστικού φίλου
Τα πιτσιρίκια έχουν τη μαγική ικανότητα να δημιουργούν φανταστικούς κόσμους μέσα στην καθημερινή τους πραγματικότητα.
Από την ηλικία των δώδεκα μηνών περίπου θα αρχίσουν να πίνουν από ένα άδειο φλιτζάνι, να χτίζουν κάστρα με πλαστικά τούβλα, να μιλούν σε ψεύτικα τηλέφωνα και μερικά από αυτά θα αναζητήσουν ένα “μη υπαρκτό” φίλο σαν παρέα για τα παιχνίδια τους…
Σε παλιότερες εποχές τα πιτσιρίκια που είχαν το προσωπικό τους φανταστικό σύντροφο θεωρούνταν από τους ψυχολόγους ανασφαλή και ντροπαλά.
Η άποψη αυτή αναθεωρήθηκε από νεώτερες έρευνες, ώσπου στις μέρες μας η κυρίαρχη άποψη πρεσβεύει ότι ένας φανταστικός φίλος δηλώνει μόνο ισχυρή φαντασία και επινοητικότητα, ενώ αρκετές φορές συνδέεται και με την υψηλότερη νοημοσύνη του παιδιού.
Η πρωτιά ανήκει δικαιωματικά στα μοναχοπαίδια…
Τα παιδιά που εφευρίσκουν ένα φίλο όταν τον χρειάζονται είναι συνήθως τα πρώτα ή τα μόνα παιδιά της οικογένειας.
Συνήθως, είναι κοινωνικά και γίνονται ευτυχισμένα δημιουργώντας ένα σύντροφο όταν κανείς πραγματικός δεν είναι διαθέσιμος, κυρίως μέσα στο σπίτι, όπου περνούν τις περισσότερές τους ώρες σε αυτή τη μικρή ηλικία.
Όταν η φαντασία τους οργιάζει…
Στη δική μας περίπτωση το λιοντάρι εμφανίστηκε για πρώτη φορά όταν του ανακοινώσαμε ότι πρόκειται να αποκτήσει ένα αδελφάκι.
Αυτό το διάστημα μάθαινε επίσης σιγά-σιγά να αντικαθιστά τις πάνες με τις επισκέψεις στην τουαλέτα.
Και η τουαλέτα του σπιτιού μας είχε μεταμορφωθεί σε ένα εξωτικό μέρος όπου ποντίκια εμφανιζόντουσαν από το πουθενά, απαίσια ποντίκια που έκαναν τα κακά τους στο πάτωμα..
Μετά, όμως, ήρθε το καλό λιοντάρι που συμμάχησε με τον Άρη για να τα νικήσουν και όλα ήταν καλά.
Τα μικρά μας μπορεί μέσα τους να ξέρουν ότι κάποια ιστορία δεν είναι πραγματική, αλλά ταυτόχρονα να την απολαμβάνουν σαν να ήταν.
Η κόρη μιας φίλης είχε φτιάξει με το μυαλό της ένα ολόκληρο αγρόκτημα με κοτούλες, σκυλάκια, αγελάδες και όλα τα ζωντανά.
Είχε βάλει μέσα το εξοχικό της, είχε αποφασίσει μέχρι και ποιοι έρχονται για επίσκεψη!
Ένα απόγευμα, καθώς μιλούσαμε για αυτό το θέμα έσκυψε στο αυτί του μπαμπά της και του ψιθύρισε: “πες τους ότι δεν είναι αληθινό σπίτι”.
Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να φαντάζονται εναλλακτικούς κόσμους από πολύ μικρή ηλικία, αλλά και να περιπλανώνται ανάμεσα στους πραγματικούς και τους φανταστικούς τους φίλους με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα.
Άλλωστε εμείς οι ίδιοι δεν διαιωνίζουμε τους μύθους και τα παραμύθια στα παιδιά μας;
Συνήθως είμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι που τους χαρίζουμε μύθους και παραμύθια για να ομορφύνουμε τη ζωή τους.
Τον Άγιο Βασίλη, την καλή μάγισσα που παίρνει το δοντάκι που έπεσε και αφήνει καραμέλα, τον μπαμπούλα στη ντουλάπα για να τον κάνουμε να φάει όλο του το φαγητό και άλλα πολλά που.
Η πράξη μας δεν έχει σκοπό να τα αποπροσανατολίσει. Αντίθετα, η φαντασία είναι ένας χρήσιμος και αποτελεσματικός τρόπος ώστε να τους διδάξουμε την ύπαρξη της αγάπης, την ανταπόδοση, τη δικαίωση και τη συμπόνια.
Εξάλλου, όλοι ακόμη και οι ενήλικες έχουμε ανάγκη την παρήγορη χρωματιστή λάμψη και τη γοητεία των πλασμάτων από τους “άλλους κόσμους”.
Ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών», η «Νάρνια» και ο πασίγνωστος «Χάρι Πότερ» είναι πρόσφατες κινηματογραφικές ιστορίες στηριγμένες σε αντίστοιχα επιτυχημένα βιβλία που απευθύνονται στην καρδιά όλων μας ανεξαρτήτως ηλικίας.
Εφόσον το παιδί σας είναι απολύτως ενήμερο για το ποιος είναι ο πραγματικός του σύντροφος στην παιδική χαρά δεν υπάρχει λόγος να σας ανησυχεί το γεγονός πως προσποιείται την παρουσία και του Σούπερμαν ή πώς θα γυρίσει σπίτι και θα τρέξει να ταΐσει το λιοντάρι στο μπαλκόνι…
Οι αόρατοι εχθροί
Όλοι μας έχουμε τρομάξει κάποια στιγμή βλέποντας ένα θρίλερ στην τηλεόραση. Είμαστε πλέον μεγάλοι, ξέρουμε πολύ καλά ότι μόνοι μας κλείσαμε τα φώτα στο σαλόνι και επιλέξαμε την ταινία, όπως επίσης ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να πατήσουμε το κουμπί και να διακόψουμε τη μετάδοση.
Όμως, ίσως το βράδυ κοιμηθούμε με τα φώτα ανοιχτά, αναβάλλοντας την επίσκεψη στην κουζίνα ή το μπάνιο για το πρωί.
Κατά τον ίδιο τρόπο το μυαλουδάκι του μικρού σας αντί να καλέσει στο σπίτι έναν αγαπημένο φίλο για να παίζουν μαζί μπορεί να φέρει ένα άγριο πλάσμα.
Η μπορεί ο κολλητός του, να έχει τις ώρες του άλλοτε καλές και άλλοτε απειλητικές. Έγκειται στη δική σας διπλωματία να απομακρύνετε τους εισβολείς από το δωμάτιο του και να το καθησυχάσετε.
Στο δικό μας σπίτι, το παιδί μου που όπως καταλάβατε έχει ροπή προς τις περιπέτειες, ξυπνάει μερικές φορές το βράδυ από την παρουσία μυστήριων πλασμάτων.
Θα μπορούσα να πάρω το παιδί μου αγκαλιά και να το παρηγορήσω λέγοντας πως “όλα αυτά υπάρχουν μόνο στο μυαλό σου! Ηρέμησε και κοιμήσου”.
Η λύση όμως που έχω επιλέξει είναι πιο συμβιβαστική. Έχουμε συμφωνήσει ότι κανένας καλεσμένος φανταστικός ή πραγματικός δεν επιτρέπεται να φέρεται άσχημα και να φοβίζει τους άλλους. Έτσι όταν ο μικρός μου με ξυπνάει δεν έχω παρά να τον ρωτήσω “αυτό που ήρθε είναι καλό;
Σου μιλάει ευγενικά;” Αν μου απαντήσει όχι σηκώνομαι πηγαίνω στο δωμάτιο του και ζητάω από τους παρείσακτους να φύγουν.
Αν το τέρας είναι πολύ καλά κρυμμένο και περιμένει να φύγω για να ξαναρθεί, στέλνω το μικρό στο κρεβάτι μου και ξαπλώνω στο δικό του, αφού πρώτα σβήσω τα φώτα για να μη μας δει κανείς να αλλάζουμε θέσεις.
Το πρωί όταν ξυπνήσουμε θα του ανακοινώσω ότι το ανακάλυψα και το έστειλα μακριά. Ευτυχώς, αυτές οι νυχτερινές επιδρομές είναι πλέον σπάνιες γιατί το λιοντάρι που κοιμάται στο χαλί βλέπει τα πάντα και προσέχει όλη την οικογένεια.
Να αντικαταστήσουμε τον φανταστικό φύλακα, με έναν αληθινό, μαλλιαρό τετράποδο φίλο;
Τον τελευταίο καιρό η οικογένεια μου συζητάει την πιθανότητα να αφήσουμε το λιοντάρι στη ζούγκλα και να πάρουμε ένα σκύλο.
Αυτή που κυρίως αντιστέκεται είμαι εγώ, γιατί τα αληθινά κουτάβια χρειάζονται πολλά περισσότερα πράγματα από το να τους ανοίγεις την πόρτα της βεράντας το πρωί.
Και εφόσον βλέπω το γιο μου να μου κλείνει πονηρά το μάτι καθώς απαντάει στη θεία του πως “ναι το λιοντάρι μας είναι πολύ καλό”, πείθομαι όλο και περισσότερο πως τελικά η οικογένεια μας είναι απολύτως φυσιολογική.
Ίσως, ανά εποχές έχει μερικά μέλη παραπάνω, αλλά είναι καλοδεχούμενα για την ποικιλία και την ευχαρίστηση που φέρνουν στη ζωή μας.
Αρκεί να τακτοποιούν τα παιχνίδια τους και να μη λένε κακές λέξεις!
