«Μαμά, θα γίνεις γιαγιά». Τίποτα δεν με έχει ξαφνιάσει περισσότερο από αυτό το τηλεφώνημα του γιου μου. Στην αρχή σκέφτηκα ότι μου έκανε πλάκα όμως γρήγορα κατάλαβα πως μιλούσε πολύ σοβαρά.
Ο γιος μου είναι ναυτικός. Είχε έρθει στο σπίτι για λίγες μέρες επειδή ήταν σε άδεια. Τότε γνώρισε κάποια κοπέλα. Δεν ξέραμε και πολλά για αυτήν. Είχαν βγει μερικά ραντεβού αλλά δε γνώριζα ότι τελικά κράτησαν επαφή.
Μόλις εκείνος επέστρεψε στη ναυτική βάση, εκείνη ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος. Δεν ήταν παντρεμένοι.
Όταν μου ανακοίνωσε τα νέα μέσω τηλεφώνου, ένιωσα έκπληξη και θυμό μαζί. Τελικά μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα αφού πρώτα φρόντισα να τον βομβαρδίσω με ένα σωρό ερωτήσεις του τύπου:
«Πώς το άφησες να γίνει;», «Γιατί είσαι τόσο ανεύθυνος;», «Πόσο καλά ξέρεις την κοπέλα;» κλπ.
Χίλια πράγματα πέρασαν από το μυαλό μου σαν αστραπή. Δεν είχα καν κλείσει τα 40. Πώς θα γινόμουν γιαγιά; Τι θα έλεγε η εκκλησία; Πώς δυο παιδιά θα μεγάλωναν ένα μωρό; Πόσο ικανή ήταν η κοπέλα του να γίνει μητέρα;
Εξάλλου, την ξέραμε ελάχιστα. Όχι μόνο εμείς αλλά και ο ίδιος ο γιος μου. Πώς θα μπορέσουν να παντρευτούν με ένα μωρό στη μέση; Πώς θα ξεκινήσουν την οικογένειά τους με τόσες ευθύνες;
Πώς θα χειριστούν την απόσταση αφού ο γιος μου λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων θα συνεχίσει να ταξιδεύει;
Φυσικά και ήθελα να γίνω γιαγιά. Απλώς όχι έτσι, όχι ακόμα. Οι επόμενοι μήνες ήταν περίοδος συνεχών αλλαγών και προσαρμογής. Για όλους μας.
Το πιο δύσκολο ήταν να συνειδητοποιήσω ότι ο γιος μου ήταν πλέον ενήλικας και πατέρας. Δεν ήταν ούτε είκοσι χρονών. Όμως δεν ήταν πια παιδί.
Έμοιαζε σαν χτες ήταν που του έκανα παρατηρήσεις επειδή δεν ταχτοποιούσε το δωμάτιό του, επειδή δε χαμήλωνε τη μουσική, επειδή αργούσε τα βράδια να γυρίσει. Πώς πέρασε έτσι ο καιρός…
Μια κοπέλα που γνωρίζαμε ελάχιστα, ξαφνικά έγινε μέλος της οικογένειάς μας. Έπρεπε γρήγορα να αναπτύξουμε σχέσεις μαζί της. Όπως ο γιος μου, έτσι και εκείνη ήταν τόσο νέα, έμοιαζε τόσο μικρή…
Στ’ αλήθεια θα γινόταν η μητέρα του εγγονιού μου;
Και μετά γεννήθηκε. Ήταν τόσο μικρούλης. Είχα ξεχάσει πόσο μικροσκοπικά είναι τα μωρά. Την πρώτη φορά που τον κράτησα στην αγκαλιά μου, μου χαμογέλασε.
Κατάλαβα αμέσως ότι θα γινόμασταν φιλαράκια. Ο ιατρός είπε ότι τα νεογέννητα δεν χαμογελούν. Όμως εγώ ήξερα. Στο μυαλό μου ήρθαν στιγμιότυπα από το μέλλον.
Και ήταν όλα ευχάριστα. Τότε διαλύθηκαν όλες μου οι αμφιβολίες και οι ανασφάλειες. Μια νέα ζωή είχε μόλις γεννηθεί και ήταν πολύ αθώα για να φορτωθεί τους δικούς μου φόβους και προβληματισμούς.
Το μόνο που είχε σημασία ήταν να μείνει η οικογένεια ενωμένη και δυνατή. Το μόνο που ήθελα ως γιαγιά πλέον ήταν να του δώσω όσο περισσότερη αγάπη και υποστήριξη μπορούσα.
Αυτός ήταν και ο ρόλος μου ως γιαγιά. Και ξέρετε κάτι; Είναι ο πιο απολαυστικός ρόλος που θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ.
