Το ένα από τα παιδάκια μου με ακολουθεί συνέχεια και προσπαθεί να μην με χάνει από τα μάτια ούτε λεπτό, ενώ ο άλλος κρύβεται συνεχώς στο δωμάτιο του μακριά από το «αδιάκριτο» βλέμμα μου.
Το ένα με θεωρεί αυθεντία και με εμπιστεύεται χωρίς συζήτηση, η αγαπημένη έκφραση του μεγάλου είναι «γιατί πρέπει να το κάνω αυτό;»
Φυσικά τσακώνομαι και με τα δύο, κυρίως για αυτό που μεταξύ μας ονομάζουμε βραδινές υποθέσεις μόνο που με τον ένα τσακώνομαι για την ώρα που θα πάει για ύπνο και με τον άλλο για την ώρα που θα γυρίσει στο σπίτι (την οποία και εξαντλεί μέχρι το τελευταίο λεπτό).
Μερικές φορές νιώθω εντελώς μπερδεμένη προσπαθώντας να επικοινωνήσω με δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν διαφορετικά προβλήματα και διαφορετική άποψη για την ικανότητα μου να τους βοηθήσω στην επίλυσή τους.
Άλλες φορές γελάω με την παράδοξη ομοιότητα που παρουσιάζουν οι καταστάσεις: φέτος τον Σεπτέμβρη η Λίζα θα αρχίσει το νηπιαγωγείο και ο Αντρέας θα πάει στην 1η Λυκείου.
Από την μία πλευρά ο δύσκολος κόσμος της εφηβείας από την άλλη ο ξένοιαστος λαμπερός κόσμος της προσχολικής ηλικίας, άλλοι καιροί άλλα ήθη και έθιμα, μερικές φορές αισθάνομαι σαν να ζω ταυτοχρόνως σε δύο διαφορετικούς πλανήτες.
Ο «πλανήτης παιδί προσχολικής ηλικίας» θέλει χάδια και παιχνίδια, μακαρονάδα για πρωινό, γλυκόλογα για να κοιμηθεί το βράδυ και γενικώς πλήρη ενασχόληση για όσες ώρες βρίσκεται σπίτι και είναι ξύπνια.
Κατάσταση που θα ήταν πολύ ευχάριστη αν την ίδια στιγμή δεν είχα να αντιμετωπίσω την απαίτηση του «πλανήτη παιδί εφηβικής ηλικίας» να πάει μόνος του διακοπές στο εξωτερικό φέτος το καλοκαίρι και για ποιο λόγο παρακαλώ δεν του το επιτρέπουμε.
Την ημέρα που η μικρή μου έφερε στο σπίτι την υπέροχη καρικατούρα μιας γάτας που ζωγράφισε στον παιδικό σταθμό ο μεγάλος πήρε πολύ καλούς βαθμούς στα Μαθηματικά.
Φυσικά χάρηκα και για δύο γεγονότα πάρα πολύ και το γιορτάσαμε αναλόγως, μετά όμως κατέλήξα στην κουζίνα εντελώς ζαλισμένη από την προσπάθεια να τα επιβραβεύσω ταυτοχρόνως και να μοιραστώ με το καθένα χωριστά την σπουδαιότητα της στιγμής.
Ο άντρας μου και εγώ δεν προγραμματίσαμε αυτή την τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας ανάμεσα στα παιδιά. Και υπάρχουν μειονεκτήματα – ο γιος μου και η κόρη μου δεν θα είναι ποτέ στενοί φίλοι, (όχι πριν ο ένας από τους δύο μεγαλώσει αρκετά τουλάχιστον) – υπάρχουν όμως και πολλά θετικά να τα αντισταθμίσουν.
Πλεονεκτήματα και οφέλη που η οικογένεια μας αλλιώς δεν θα απολάμβανε.
Τα παιδιά μου δίνουν πολύτιμα μαθήματα το ένα στο άλλο. Για τον μεγάλο που είναι σε μια πολύ δύσκολη ηλικία στην ηλικία του προβληματισμού και της μειωμένης αυτοπεποίθησης το να τον λατρεύει η κόρη μου σαν ζωντανό Θεό είναι ιδιαίτερα τονωτικό.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μαθαίνει να φροντίζει και να ανατρέφει ένα άλλο πλάσμα. Επίσης είναι γεγονός ότι είναι η μόνη που καταφέρνει να ανακαλύπτει όλες τις κρυμμένες ευαισθησίες του.
Αν και αποφεύγει τις τρυφερότητες γενικά όταν η μικρή τον χαϊδεύει και τον αγκαλιάζει η σκληράδα του πάει περίπατο (φυσικά της έχει απαγορεύσει να τον «ενοχλεί με παιδιαρίσματα» όταν είναι οι φίλοι του μπροστά).
Σε αντίθεση με τα αδέλφια που είναι σε κοντινές ηλικίες τα παιδιά μου εκ των πραγμάτων δεν μπαίνουν το ένα στα χωράφια του άλλου.
Τα πράγματα που τα ενδιαφέρουν άλλωστε και ο τρόπος ζωής τους είναι τόσο διαφορετικά έτσι ώστε κόντρες και ανταγωνισμοί, που τόσο συχνά παρουσιάζονται σε άλλα αδέλφια εδώ να είναι ανύπαρκτα.
Η μικρή κάνει τα πρώτα της βήματα στον έξω κόσμο ενδιαφέρεται για την εξερεύνηση του, προσπαθεί να κάνει τις πρώτες της φιλίες και ταυτόχρονα χρειάζεται την παρουσία μας για να νιώθει ασφαλής.
Ο μεγάλος αντίθετα προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί και να υπάρξει σαν ξεχωριστό και αυτόνομο άτομο. Γι’ αυτό αν και καμιά φορά ακούμε ένα «βγες από το δωμάτιο μου σκασμένο», τις πιο πολλές φορές ο μεγάλος απολαμβάνει την απροβλημάτιστη παρέα και την ανυπόκριτη αγάπη της μικρής.
Επίσης κατά περίεργο τρόπο συζητούν μεταξύ τους και επηρεάζονται το ένα από το άλλο. Η Λίζα που φοβόταν να κοιμηθεί χωρίς φως το ξεπέρασε όταν ένα βράδυ που λείπαμε ο γιος μου έσβησε όλα τα φώτα του σπιτιού για να παίξουν «πραγματικό κρυφτό».
Και πριν λίγο καιρό που ο μεγάλος ήταν προβληματισμένος από μια αισθηματική υπόθεση άκουσα την Λίζα να τον συμβουλεύει να της πει ότι «φοράει ωραίο φουστάνι και είναι πολύ όμορφη σήμερα».
Υποθέτω ότι την άκουσε και ο Αντρέας γιατί η ιστορία εξελίσσεται πολύ θετικά αν κρίνω από το χαμόγελό του των τελευταίων ημερών.
Το καλύτερο από όλα για μας σαν γονείς είναι ότι κάνοντας παιδιά σε τόσο μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο μας δόθηκε η ευκαιρία να τα χαρούμε περισσότερο.
Η παιδική ηλικία του καθενός υπήρξε ανεξάρτητα από του άλλου. Έτσι μπορέσαμε να τους προσφέρουμε αλλά και να απολαύσουμε και ακόμα να απολαμβάνουμε την χαρά που σου δίνει ένα μωρό.
Τα γενέθλια η πρώτη του τούρτα τα παραμύθια στο κρεβάτι πριν κοιμηθεί τις βόλτες και τα παιχνίδια που δίνουν την ίδια ευχαρίστηση σε μικρούς και μεγάλους.
Αλλά και για τον Αντρέα έχουμε διαθέσιμη πολύ περισσότερη υπομονή και κατανόηση για την δύσκολη ηλικία που περνά, για τους προβληματισμούς τις ελπίδες και τα όνειρα του.
Και έχοντας ένα μεγάλο παιδί στο σπίτι έχουμε την δυνατότητα να βγούμε ένα βράδυ την εβδομάδα έξω χωρίς να ανησυχούμε πως θα τα πάει η κόρη μας με την baby sitter γιατί είναι σίγουρο ότι θα περάσουν υπέροχα.
Τελικά νιώθουμε μάλλον τυχεροί παρά ανήσυχοι για τα παιδιά μας και για την σχέση που έχουν μεταξύ τους.
Και αν καμιά φορά σκεφτόμαστε την εφηβεία της Λίζας και μας πιάνει άγχος προκαταβολικά, είναι μόνο για λίγο, γιατί είμαστε προετοιμασμένοι και πρόθυμοι να περάσουμε μαζί τους όλες τις εποχές τις εύκολες και τις δύσκολες, όπως επιθυμούμε να είναι πάντα με όλους όσους αγαπάμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
